Działalność MPAA nie od dziś jest przedmiotem dyskusji za oceanem. Dlatego z tym większym zainteresowaniem przeczytałam tekst Łukasza Muszyńskiego, zaczynający się w ten oto sposób:
Amerykańskim kinem nie rządzą ani gwiazdy, ani wybitni reżyserzy, ani nawet obracający milionami dolarów producenci. Realny wpływ na to, co i w jakiej formie trafia na ekran, mają cenzorzy. Wszyscy boją się ich długich i ostrych nożyc, którymi są w stanie zamordować komercyjny potencjał każdego filmu.
Kilka dni temu Hollywood obiegła wiadomość, że Universal zrezygnował z ekranizacji powieści grozy „W górach szaleństwa” H.P. Lovecrafta. Powód? Film, którego budżet szacowano na niebagatelne 150 milionów dolarów, miał być realizowany pod kategorię wiekową R. Oznaczałoby to, iż nastolatkowie mogliby obejrzeć ten wypełniony szokującymi scenami przemocy horror wyłącznie pod opieką osób pełnoletnich. Niestety, niewielu dorosłych dałoby się zaciągnąć przez swoje pociechy na film o podróżnikach odkrywających na Antarktydzie potwory z kosmosu. Nie pomogło nazwisko Toma Cruise’a w obsadzie oraz opieka artystyczna twórcy „Avatara”, Jamesa Camerona. Widmo litery, która niejednego logopedę doprowadziła do białej gorączki, zrobiło swoje.
Zasady, wedle których MPAA przyznaje kategorie wiekowe w ogóle mnie nie przekonują. Część z nich jest wręcz idiotyczna. Z drugiej jednak strony w Polsce na przykład nie ma przepisów regulujących kwestie przyznawania filmom kategorii wiekowych, nie ma także organizacji analogicznej do MPAA, która by się tym zajmowała. Albo dystrybutorzy sugerują kategorię wiekową dla filmu, albo robią to kina. A wszyscy chcą zarobić, więc…
__________